De
duizendpoot
De
laatste tijd komt het roodborstje zijn “jachtbuit” aan me tonen, zoals
iedereen dat wel kent van honden en katten die een muis of een andere prooi
hebben gevangen. Gisteren was het een dikke spin, vandaag kwam het roodborstje
aanzetten met een duizendpoot.
Voor het raam van mijn huisje staat een voedertafel, een grote boomschijf op
een stam. Vanuit mijn schrijfplek heb ik goed zicht op wat daar allemaal
gebeurt. Deze ochtend kwam het roodborstje aanvliegen en bleef heel trots voor
het raam op me wachten. Hij wilde graag dat ik naar buiten kwam, maar daar had
ik na gisteren geen zin in. De duizendpoot wrong zich ondertussen wanhopig in
allerlei bochten. “Was ik maar onder die grote kei blijven zitten”, moet
hij gedacht hebben.
Toen het na enige tijd tot het roodborstje doordrong dat ik geen deelgenoot
van dit tafereel wilde zijn begon hij aan zijn maaltje.
Op zich een simpele zaak, ware het niet dat de duizendpoot letterlijk dwars
lag. Het roodborstje wilde hem het liefst in de lengte in zijn snavel nemen en
dan heel door slikken, maar de duizendpoot kronkelde zichzelf steeds opnieuw
om de snavel heen.
Herhaaldelijk liet het roodborstje hem vallen, nam hem opnieuw in zijn bek
waarop de duizendpoot weer spartelde en kronkelde. Totdat het hem ineens lukte
en hij hem naar binnen werkte, hap, slik……….slik en nog eens slik.
|
Toen
ik de capriolen zag die het roodborstje toen maakte voelde ik plots ook een
soort van grote spartelende duizendpoot in mijn maag. Hij voelde zich
duidelijk heel vreemd van binnen, hield zijn kopje scheef, draaide zijn lijfje
alle richtingen in, ging op één poot staan, maar niks hielp, het bleef
kriebelen in zijn buik. Daarna probeerde hij met zijn pootje op zijn buik te
krabben, wat niet goed lukte, vervolgens krabde hij zijn hals, achter zijn oor
en vloog uiteindelijk weg.
Piet Schellekens
Klik
hier om het volgende deel van 'Het roodborstje' te lezen.
|