Sprookjeskastanjes
in Zundert
Vorige week
zondag ben ik op zoek geweest naar de theekoepel van Henriette
Roland Holst-van der Schalk. Daar zou een leuk item te vinden zijn voor
mijn serie 'Bikkelharde Poëzie' op CuBra. Nou, dat viel wat tegen. De
theekoepel heb ik gevonden, de omgeving was fantastisch, de poëzie was
goed, maar de uitvoering viel tegen. Op een goedkope wijze uitgeplot en
onder een laagje plastic op een standaard, zo gaan wij niet met onze poëzie
om, denk ik. Maar goed. Bekomen van de theekoepel op de Oude Buisse heide
reed ik met de auto toch even door om het landhuis van mevrouw Holst
gezien te hebben. Nou veel heb ik er niet van gezien, want er tegenover
viel mijn blik op een rij zeer markante bomen. Mijn bomenhart begon onmiddellijk
sneller te kloppen bij de aanblik van deze sprookjesachtige rij bomen.
Gezien de vorm van de bomen leek ik van doen te hebben met een rij fraaie
tamme kastanjes. Goddomme, dichtbij komen bleek een probleem. Liep ik de
ene kant op, werd het gezicht belemmerd door een ondoordringbare woestenij
van struiken, liep ik de andere kant op, stond er een bord, verboden
toegang, privé. Dan toch maar die kant op, bord of geen bord. Ik liep het
erf op van de boerderij en zag in de verte een oude man aarzelend lopen.
Druk zwaaiend ben ik op hem af gegaan. "Die rij oude bomen daar, zijn
dat soms tamme kastanjes?" "Jazeker jongen, toen ik klein was
zagen ze er al net zo uit als nu. Ze zijn helemaal hol van binnen. Vroeger
nestelden steeds konijnen in die bomen. Als we dan de fret er onder
loslieten, dan sprongen de konijnen boven uit de boom. Die liepen helemaal
door de holle stam naar boven om te ontvluchten." Ik heb
gevraagd of ik in de wei zou mogen klimmen om enkele foto's dichterbij te
maken. Dat mocht wel maar, maar nu niet, want de stier liep los bij de
koeien.
Ik ga een keer terug naar dit sprookje in Zundert.