Nazomer

 

Lang voor ’t verdorrende seizoen beginnen moet,

speuren haar scherpe ogen naar de onderhuid.

De bloemen van haar bloed schreeuwen haar kleuren uit.

Ze gaat uitdagender dan ooit van hoofd tot voet.

 

Er is een leven dat zij in den spiegel voedt.

Haar ogen drinken het tot zij ze topzwaar sluit:

dronk zó een ander haar nu tot den bodem uit,

of doofde hij voorgoed de bloemen van haar bloed…

 

Zo wondbaar is de snelle ademende flank,

alsof een hert in haar de pijlen wederstreeft.

Zij is te moe om nog een deur te sluiten, leeft

als bloedend hert tussen haar eigen bloemen. Rank

na rank wordt herfstig, maar de jager prijst de praal

der bloemen en hij draagt ze weg als op een schaal.

 

---

 

Uit: ‘Voorbijgang’, Amsterdam, z.j. [1946 ?]