De Peel

 

In ’t moer van de Peel is mijn troost verdronken.

Mijn leven is tussen de smelen vergrijsd.

In ’t drassige moer is mijn blijheid gezonken,

Waarboven de vochtige nevel nu rijst.

 

Nu ga ik de vale Peel overschouwen,

Om te zien, of mijn troost door de eenzaamheid zweeft,

Maar ’k zie slechts het dampende mistige grauwen,

Der vlakte, waarin nu geen vreugde meer leeft.

 

Toch trekt mij de zucht om mijn troost weer te vinden

Naar ’t ruige en rauwe moeras van de Peel.

Een eindeloos heimwee blijft altijd mij binden,

Al belooft ook dat triestige land mij niet veel.

 

---

 

Uit: Brabantia Nostra, jrg. 2, nr. 13