Sonnet voor Brabant

Op weg naar Brabant wordt de wereld warmer,

Inniger leven doet zich aan mij voor,

Vanuit de lage hoeven dringt het door

En rekt zich uit in de gestrekte armen

Van populieren duizelend van licht.

Dit licht, ik kom het in de mensen tegen.

Ik zie het in hun oogopslag bewegen

En rimpels krijgen op een oud gezicht.

En nergens is het kinderlijk geluid

Zo zuiver afgestemd op vogelzingen,

En nergens komen de gewone dingen

Zo openhartig voor zichzelve uit.

En nergens ligt een glimlach zo gereed

Als waar de wereld land van Brabant heet.