Augustusmorgen

Geschoofd en ingeschuurd is ’t blonde koren,

dat zoomde langs het kamp, en grijs en grauw

ligt weer het land gereed voor nieuwen bouw

en moeizaam ploegt het paard de verse voren.

De witte oosterlucht wordt harder blauw

Naar ’t westen, waar ’t tintelende gloren

Paars boven ’t groen verrijst de zwarte toren

Van Gestel uit den sluier van den dauw.

Reeds duidt de zomer op de eerste sporen

van herfst; dan volgt de winter al te gauw;

nog even en de zomer is verloren,

waar ik zo graag nog veel van zingen wou;

en ’t enige dat eender blijft bekoren,

dat is de liefde tussen mij en jou.