|
Redactie: Rob Siers |
Scatologica Boer
Schuur In ‘t strotje ááchter joan van arle, stond ‘n ááwerwèts cafee Ze verkochte er bier en limonaade, màr ze hadde er gin plee. As de kláánte mosse pisse ginge zur uit, en bij boer Schuur, tot groot schandoal van allemoal, doar piste ze dan tege de muur.
Már Boer Schuur had ur genog van, en hij zéé tegen hullie Kee. Doar moet mar is un énd on komen want bij un cafee heurt toch un plee. Van aovond in den donker moak ik un énd on de gezèk Den irste den beste die hier komt pisse die sloa ik veur zen kwèk
ik goa ááchter de struike zitte mee unne knuppel stevig en dik, en de volgende die komt zeike sloa ik bove op zunne pik.. Jè, boer Schuur was nie verlege, en zo gezéé, en zo gedoan Zaat hij savonds doar te waoke, it was toevallig volle moan.
Un tèdje zaat hij al te wochte, in de kááw en in de mist. ‘T ging al tége negen uren en nog gin meens had er gepist. En boer Schuur wier steeds màr kwoaier, donkere gedaachte in zunne kop. Màr hij was un venijnig boerke en hij gááf zo gemàk nie op.
Opeens kwáám doar iemand oangelòpe, en Boer Schuur ging vast stevig stoan It was moeilijk te zien wie ut was want ur hing un wolk veur de moan. Mar ut kon den boer gin fluit verdomme wie ut ok was de bleef gelijk Want wie doar zou goan stoan te pissen die kreeg ie un klap bovenop zun kwijk.
Veurzichtig kroop den boer nor veure, en keek irst nog is voorzichtig rond. En opeens toen hij nog dichterbij kwaam, keek hij tege een blote kont. Ja màr nááw word ut nog mooier, Boer Schuur barste vant venijn. As ze hier òk nog kome scheite dan krijg ik ze hillemaol wel klein.
In zèn raoeloze woede ging boer Schuur we dichter stoan, Hij hief zunne stok hil hoog de lucht in, en net toen ie wou beginne te sloan. Kwam ut moantje van ááchter de wolke en Boer Schuur záág wie ut was Ut was de vrouw van den burgemister, jè dè mééns moes toch ook unne plas.
Verdomme, was dè éve schrikke, dun boer die wou er wel vandoan.. Uit volle vaort begon hij te rennen, en liet zelfs z’n klompe stoan. Màr ut burgemister’s vrouwke had den boer al lang geheurd. Ut méénske schrok hur eigen de rambam, en ut plasse was ineens gebeurd.
Ze trok heur broekse over heur bille en begon te gillen. uit alle macht. As ge nie beter had geweten zoude zegge die is verkracht. De deur van het café vloog woagewijd ope en ieder kwaam noar buite gerend. "Woar is die-e schurk zo gauw gebleve"? "Was ut unne grote vent" ?
Boer Schuur bleef nog un tèdje rennen, tot hij bij ut licht van de moan Un endje wijer in den akker zunne hooimijt záág te stoan. Doar is hij in het hooi gedoken, gelukkig was het lekker zacht, Want doar is hij blijve sloape veur de rest van die-e nacht.
Smèrgens vruug is hij goan zuuken want hij wou zijn klompe terug. Màr de klompe ware verdwene dèt zag Boerke Schuur hil vlug. Toch bleef hij unne tijd aon’t zuuke, en toch keek hij overal rond Want die klompe ware bewijze dat hij het vrouwke had gezien in her blòte kont
Toentie loater naar ut durp ging, veur nieuwe klompe, en die zèn duur.. Toen záág ie doar zun klompe hange, bij dun burgemister oan de muur. Mee wè begonias in de linkse, en un tulp in de rechtse klomp zowoar Hinge zun klompe doar te pronke on un poar spijkers neffe elkaar .
Ge kunt zeker wel begrijpe, we boer Schuur zou hebbe gedoan As ie ‘t burgemisters vrouwke nie hà zien stoante lááche ááchter de gordijntjes van de roam. En nog hul veul joare loater, keek dè venijnig boerke Schuur. Telkens as hij terug in het durp kwáám. noar zun klompen oan die muur |
