Hoogedele pot, o, wens van alle tijden

‘k Wil op dit uur aan jou mijn dichtkunst wijden.

Ik weet dat jij trouw aan je plichten

Zo menig druk wist te verlichten.

En was de nood soms hoog gestegen

Jij was tot redding steeds genegen.

Het is bekend hoe jij zonder te klagen

Ons altijd edelmoedig hebt gedragen.

Hoe gelen, zwarten, bruinen, blonden

Bij jou immer verlossing vonden.

Helaas ik weet, o, schoonste pot van alle potten

Dat men zo vaak met jou gaat spotten.

Onmisbaar stuk van ’t huiselijk leven

Wil ons dit even wel vergeven.

Och, dat ’t mensdom op deez’ aarde

Jou respecteerde naar je waarde.

O, machtig held, nooit uitgestreden

Hoe roemrijk is jouw grijs verleden.

Je was ons voor in krijgskunsten en in listen

Explosies heb jij meegemaakt vòòr wij van buskruit wisten.

En trommelvuur had jij reeds opgevangen

Toen wij nog pijl en boog aan…(onleesbaar woord)…hadden hangen.

En toen zij de gifgassen hadden uitgevonden

Wist jij mijn pot, dat die reeds eeuwenlang bestonden.

Ja, men gebruikte jou steeds vol vertrouwen

De vreemdste dingen kreeg jij te aanschouwen.

Want armen en ook rijken

Lieten jou hun achterdeel bekijken.

Je zag ze groot, je zag ze klein, van vorsten en vorstinnen

Je zag ze met een steenpuist, ja zelfs van negerinnen.

En of je zo’n gezicht nu zag geheel en al verschrompeld

Jij bleef steeds jezelf, jij werd nooit overrompeld.

Helaas kreeg jij van alle naties

Als dank slechts stank voor jouw prestaties.

Acht, dat de gammele nageslachten

Hierin nog eens verandering brachten.

Maar toch, ga voort, draag willig steeds je lasten

En val niet om als wij in ’t donker naar jou tasten.

Dan kan ’t zijn dat jij in betere dagen

Nog eens tot ridder wordt geslagen.