Vrijplaats CuBra Uit The Zimbabwean - vertaald door Paul Bogaert Hoofdredactioneel commentaar 8-07-2008
Democratie in Afrika Graag
willen wij onze dank uitbreiden naar de democratische naties Tanzania,
Zambia, Kenia, Botswana, Nigeria en Siërra Leone, die ervoor gekozen hebben
te spreken namens de lijdende massa’s in Zimbabwe. Voor
deze dappere stellingname was moed nodig – gegeven het feit dat de
meerderheid van de huidige Afrikaanse leiders niet democratisch werd
gekozen. Deze nieuwe staatsmannen zwemmen tegen het tij van Afrikaanse
dictatuur in. Zij nemen het risico westerse lakeien genoemd te worden en
hoongelach te oogsten van de Afrikaanse bullebak Mugabe. In
het geval van Botswana heeft Mugabe zelfs met geweld gedreigd en
toespelingen gemaakt over niet nader te noemen actie tegen Zimbabwe’s
vredelievende buren. Dit is geen loos dreigement van de man die munt slaat
uit oorlog, die, sinds de Onafhankelijkheid in 1980, in vier oorlogen
gevochten heeft; eerst in Mozambique met Frelimo tegen Renamo, toen in
Matabeleland tegen de Ndebele. Zijn derde oorlog kwam in de late jaren ’90
toen Mugabe Zimbabwe’s Nationale Leger stuurde om zijn eigen mijnbedrijven
in de Democratische Republiek Congo te beveiligen en te beschermen. De
vierde oorlog van de tiran woedt nu door geheel Zimbabwe tegen zijn eigen
volk. Zoals
elders in deze krant wordt bericht, zijn Mugabe en zijn militaire junta de
grote architecten van de huidige golf van politieke afranselingen,
ontvoeringen, martelingen, moorden en verkrachtingen van MDC leden – wat
een ongehoord lijden brengt aan honderdduizenden. Te midden van dit leed is
het voor de wereld van belang er nota van te nemen hoe een ooit geliefde
vrijheidsstrijder, veranderd in een tirannieke Afrikaanse dictator, doorgaat
met het beroven en verkrachten van zijn eigen volk en land dat hij
“bevrijdde”. De
wereld luistert nu toe – maar dat is al wat men doet. De G8 landen wijzen
naar Afrikaanse staten om de leiding te nemen bij enige actie – wat ze tot
dusver niet hebben gedaan. Echter nu verheffen zich stemmen door het hele
werelddeel. De roep van de Zimbabweanen die door hun eigen regering worden
vermoord en de oproepen van degenen wier morele gevoel bescherming van
onderdanen die zich niet kunnen verdedigen bepleit, zijn tot nu toe aan
dovemansoren gesproken. Maar
als de leiders van Afrika niet optreden zullen andere mensen met een geweten
dit doen. In
Sharm El Sheik liet Afrika zien dat het aan politieke wil ontbreekt om
Zimbabwe’s crisis op te lossen. De internationale gemeenschap zal in dit
gat moeten springen. Mbeki’s rampzalige bemiddelingspogingen hebben totaal
niets opgeleverd, vooral door zijn gebrek aan neutraliteit en
onpartijdigheid. Mbeki heeft openlijk Tsvangirai bekritiseerd en weigerde
Mugabe te veroordelen voor het organiseren van geweld tegen zijn eigen
mensen. Nu
is duidelijk wat zijn bemiddelingsinspanningen steeds zijn geweest – een
poging om de militaire junta te sparen, en misschien zijn eigen financiële
belangen. Met dit in gedachten prijzen we Morgan Tsvangirai voor zijn
weigering hem te ontmoeten tenzij hij wordt begeleid door een onafhankelijke
AU bemiddelaar. Dit is het juiste standpunt en ook
waarschuwen we Tsvangirai tegen al zijn spreken over Nationale
Eenheid – we weten allemaal wat er gebeurde met de GNU* van ZANU en ZAPU
in de jaren ’80 – Mugabe blijft onvermurwbaar bij het tot stand brengen
van een een-partij staat. Dit
zal bij zijn leven niet gebeuren! Het oude maakt altijd plaats voor het
nieuwe; dat is de loop van de dingen. Leve een nieuwe generatie van
Afrikaanse politici, staatsmannen, democraten. *GNU,Government
of National Unity, regering van nationale eenheid, vert.
|
|