Hoofdredactioneel commentaar 1-07-2008

Tegen al onze hoop in laat de nutteloze en wollige AU resolutie van deze week die oproept tot dialoog tussen Mugabe en Tsvangirai het Zimbabweaanse volk ten enen male in de steek.

27 juni is gekomen en gegaan en het verkiezingsresultaat is zoals velen hebben voorspeld – een volslagen frauduleuze en bespottelijke presidentsverkiezing, die zijn hoogtepunt bereikte in een haastige en onwaardige inauguratie van Robert Mugabe voor zijn zesde termijn tegen de wil van het volk van Zimbabwe.

Wij juichen Kenia’s principiële stellingname bij de AU bijeenkomst van deze week toe, waarbij het de Afrikaanse groep opriep tot onmiddellijke schorsing van Zimbabwe – tot het moment dat er zoiets als geloofwaardige verkiezingen worden gehouden en een wettige vertegenwoordiging in overeenstemming met de wil van het volk van Zimbabwe wordt geïnstalleerd.

Ondanks Mugabe’s onbeschaamd tarten van andere Afrikaanse leiders over hun wijzende vuile vingers naar hem durfden wij te hopen dat de leiders van Afrika zelfs in dit late stadium de moed zouden hebben om de oude tiran met krachtig handelen uit te zwaaien. Afrika heeft meer dan zijn deel gehad van stelende, moordende despoten – Amin, Mobutu, Mengistu, Taylor, Bonye, Banda, om er enkele te noemen – de lijst is beschamend en bedroevend lang.

Zeker, nu, in de 21^e eeuw, decennia nadat de laatste koloniale macht op smadelijke wijze uit Afrika’s contreien vertrok, kunnen we dat spook te rusten leggen. We hoeven niet langer toe te zien dat Afrikaanse vrouwen en kinderen worden verkracht, uitgehongerd en vermoord onder het mom van het bevechten van kolonialisme.

Kolonialisme in Afrika is dood en begraven – er heerst nu een nieuwe stemming. Hoe lang vinden we het nog goed dat dit vermoeide spook ons kluistert aan wanhoop en onderdrukking? Uit angst voor het etiket van kolonialisme lopen Britse en Westerse regeringen op hun tenen om Afrika en zijn gruwelen heen. Afrikanen leven in vrees voor dit denkbeeldige kwaad.

Dit excuus houdt zowel Afrikaanse als Westerse regeringen inactief. Deze misdiagnose van wat er werkelijk aan de hand is – hebzucht, tirannie, megalomanie – verzekert het volk van Zimbabwe ervan dat ze in elkaar geslagen zullen blijven worden en angstig door onderdrukking zullen blijven. De ranselpartijen en moordpartijen zullen doorgaan en de wanhopige roep van een natie zal weerklinken totdat de Afrikaanse leiders uiteindelijk de moed hebben om het spook van kolonialisme te begraven en hun afkeuring uit te spreken over hun autocratische broeder.

Van de misselijkmakende ‘Afrikaans probleem, Afrikaanse oplossing’ -retoriek zou moeten worden gezien wat die in werkelijkheid is. Het laten afweten. Afrika is het er niet mee eens dat er een probleem is. Afrika wil het probleem niet aanpakken en de wereld moet zich harder opstellen wil er ooit iets veranderen in Zimbabwe.