Vrijplaats CuBra Uit The Zimbabwean - vertaald door Paul Bogaert Hoofdredactioneel
commentaar 29-5-2007 Voedselhulp - een morele aangelegenheid Met
verkiezingen binnen 10 maanden voor de boeg bereidt het Mugabe regime zich
voor om voedsel te gebruiken als zijn ultieme verkiezingswapen – samen met
verschillende andere manipulatiemiddelen. Met
een nagenoeg vernietigde landbouw door de chaotische en corrupte roof van
land en wijdverbreide werkloosheid van ongeveer 80% kan de meerderheid van
de Zimbabweanen zichzelf niet van voedsel voorzien. Zelfs
de kosten van basisvoedsel, een maïsmaaltijd, vallen buiten ieders bereik
met uitzondering van een klein percentage. Een slecht regenseizoen in de
zuidelijke helft van het land, samen met wijdverspreide tekorten aan maïs
en kunstmest heeft de situatie verergerd. Niemand
houdt nog van Zanu (PF). De partij houdt enkel nog stand door een systeem
van begunstiging. Omdat wijdverbreide corruptie en economisch wanbeleid hun
tol eisen van de ooit levendige en gevarieerde economie, wordt de koek
steeds kleiner en kleiner. Er ontstaat steeds minder ruimte om
partijaanhangers van voedsel te blijven voorzien. Maar
er worden nog steeds snode plannen gesmeed en er worden kostbare
buitenlandse valuta uitgegeven om voedselvoorraden veilig te stellen die
worden gebruikt om met name plattelandsgemeenschappen om te kopen om toch
vooral op Zanu (PF) te stemmen. De
internationale gemeenschap heeft bij vele gelegenheden te kennen gegeven
bereid te zijn de lijdende bevolking van Zimbabwe te helpen. Dit is hun
kans. Het
Mugabe regime moet niet worden toegestaan om voedsel voor stemmen te
gebruiken. De meerderheid van de Zimbabweanen is ondervoed, velen zijn ziek.
Daardoor zijn ze uitermate gevoelig voor deze brute werkwijze, die in het
verleden zo doeltreffend door Zanu (PF) is gebruikt. De
slotsom is dat de internationale gemeenschap voedselhulp kan en moet
verschaffen aan deze mensen – zonder te
aanvaarden dat deze langs de officiële kanalen moet verlopen. De
zaak wordt weliswaar hiermee getart – maar dit is toch zeker niet
onoverkomelijk? Kerken
en burgergroeperingen zijn nog steeds werkzaam in het gehele land. Zij komen
het meest in aanmerking om de voedselvoorziening eerlijk af te handelen.
Natuurlijk zal het regime zich hiertegen verzetten met retoriek tegen het
Westen, bureaucratische maatregelen en vele andere belemmeringen. De
internationale gemeenschap moet geen nee als antwoord accepteren. Er moet
druk worden gezet op de SADC leiders om Mugabe te dwingen tot het toestaan
van onafhankelijke voedselverdeling. Dit is een morele aangelegenheid. Een
heel land kan niet langer het mes op de keel worden gezet door één man.
Kinderen mogen niet worden uitgehongerd, hun opgroeien mag niet worden
belemmerd, hun gezondheid mag niet levenslang in gevaar worden gebracht
vanwege de politieke kuren van een tiran. Wij
verwachten in het bijzonder van de kerken dat zij zich hierover eenstemmig
uitspreken, met zeer luide stem.
|
|