De
oude toren
Hij
staat er eigenlijk wat verloren
langs
het glooiende lint van de winterdijk.
Waalwijk’s
hoogstbejaarde toren,
als
een eenzame wacht bij het dodenrijk.
Toch
was hij lang het bepalende baken
in
het zo weidse, Borkse polderland,
hij
zong over rieten en pannendaken,
"De
Overlaat, "Hoefsteeg" en het koppige zand.
Luisterend
aan zijn zwaarmoedige muren
hoor
ik zeven eeuwen oude uren
hunkeren
naar die voorzegde tijd,
waarin
alles en allen, wat eens leek verloren,
door
opstandingswoorden zal worden herboren
en
de toekomst voltooit tot eeuwigheid.
|