Ons
moeder d're kèrkgang
Iederen
dag heurde of ziede wel iemand die z’n èège druk mokt over
vrouwe of mèskes meej enen hoofddoek. En dan vraog ik m’n èège
aaf of iederêen vergeeten is hoe dè wij er zelf zon fèfteg jaor
geleeje bijliepen.
In
dieje tèèd was ’t normaol dè manne ‘nen hoed of pet droege,
èn ’t vrouwvolk en huudje of ‘nen hoofddoek. En zeker as ge nor
de kerk moest, dan heurde iets op oewe kop te hebbe. Al was et mar
’n zelfgebraaid of geborduurd kalotje, aanders wierde daor meej
’n schèùn ôog op òngekeeke. En dan denk ik òk nog òn de
tèèd van ‘’HET RIJKE ROOMSE LEVEN’’. Dèn tèèd dè de
Pestoor op hèùs bezuuk kwaam, om z,n parochiane te hèlpe
hèrinnere dèsse der echtelijke tèùn op tèèd in moese zaaje. En
asser dan ‘ne klèène werd geboore moese ze der zô snel
meugelijk meej nòr de kerk om em te laote dôôpe.
Ik
was nog mar hêel klèèn toen er bij ons ’n zusje bij was gekoome,
èn nao ’n paor weeke mocht ik meej ons Moeder nòr de kerk. Wè
daor gebeurde daor snapte ik niks van, wij waare allèèn meej de
pestoor in de kerk. Ons Moeder moes op de treeje van ’t altaar
kniele, ze krêeg ene witten doek omgehange, de pestoor begòn te
bidde en zwaaide meej z’ne wijwaoterkwast, èn toen kònne we wir
nòr hèùs.
Daor
wilde ik toch wèl meer van weete, dus vroeg ik òn ons moeder wè
de pestoor allemòl gedaon had. Toen vertèlde ze dè as moeders en
kiendje hadde gekreege, dèsse dan gezèùverd moese wòrre.
Ik
weet nog wel dè ik toen hêel kwaod werd, èn ik vroeg hoe kunde
naaw van zo’n schôon kiendje vèùl wòrre, dieje pestoor is
zeker sjeloers dèttie er zelf gin kan krèège.
Dè
mocht ik van ons Moeder nie zègge, mar ik vond ’t wel gemeen.
Wè
ik hiermeej wil zegge, ’t is 65 jaor geleeje dè zôiets hier
hêel gewoon was, mar dè is iederêen vergeete.
|