Onze
jongste klèènzoon dee z'n irste kemuunie, en daor ware ze maonde
van te veure mee bezig. De ouwers, de kènder, en de vrouwelijke
pàstor van de peròchie. Der wier getêekend en gekleurd en
geplèkt, ze leerde veul schôon liekes, der moes en buukske wòrre
gemaokt vur de mis, en ôk nog versiering vur in de kerk. Kòrtom de
ouwers mauwde dèsset ammol te veul vonde wòrre, en de kènder
vonden et te lang duure eer dèt zôwèèd was.
As
Opa en Oma hèdde daor niks mee te maoke, dè hèdde zelf allemòl
aachter de rug, al ging et toen wel aanders. Màr deze keer krêege
we mee de ôtnodeging vur et fist ôk gerêezerveerde plaotse in de
kerk.
En
ik moet zègge et was harstikke schôon allemòl, al die klèèn
mènnekes en mèskes in der nuuw klêere, en hoe dèsse êen vur
êen vur de miekerefoon der wènsjes vur en betere wèèreld môoge
opzègge.
Onwillekeurig
denkte dan terug, hoe dèt mee oew èège kènder gegaon was. Toen
wier alles zòwè geregeld dùr de kappelaon van ons peròchie. De
ouwers moese en paor keer enen aovond naor school kome, om te heure
wè de bedoeling was, en wanneer en hoe laot alles geregeld was.
Verder
zörgde zelf vùr en schôon jurkske of en pèkske, èn netuurlijk
vùr et fist en 'n kedò.
En
dàn denk ik hoe 't was nòg vruuger toen wij zelf ons êerste
kemuunie deeje.De mèskes wiere dur de nònne, en de jonges dur de
fraters vurbereid.
Ik
kan me nog hêel goed hèrinnere hoe dè ging op de mèskesschool
van St. Anna. Wij as êerste klasserkes ginge mee en non naor de
gymzaol van de kleuterschool.Daor hing en grôote plaot aon de muur
en wè daor opstond was bedoeld om ons te leren over goed en kwaod.
Op
't bòveste stuk van die plaot was den hemel te zien mee onze lieven
Heer en enen hôop engeltjes, èn daoromhene 'nen hôop stuultjes
waor engeltjes opzaate, mee allemòl gouwe bordjes meej rèèstepap,
èn tusse die engeltjes stond daor êen leeg stuultje, èn as gij
dan goed òp zouwd paase, zôdde gij daor op kunne kome zitte.
Nou,
ik luste toen gin rèèstepap, èn om hil den dag op zô'n stuultje
te zitte lêek mèn ôk niks. En dè heej mèn dus lang dwars gezete.
Màr
dan hàdde ôk nog 't middelste en 't onderste stuk van die plaot.
't Middelste stelde veur 't vagevuur, dè ware allemòl vlamme
waorin meense mee en hartje op der lèèf getêekent mee zwarte
plèkskes er op, dè ware zònde vertèlde die nòn, en die meense
moese daor nèt zô lang blèève tot dè die plèkskes weg ware en
dan mochte ze ôk naor den hemel.
Mar
oejoei as ge veul kwaod had gedaon, dan kwaamde in 't onderste stuk
van die plaot terèèchte, dè was de hèl! Daor zaagde ùnnen hôop
duvels mee zô'n sôort van hooivörke, meense naor beneeje douwde
in nog veul meer vuur as op 't vùrrige stuk van die plaot, want
èùt de hèl zee die nòn daor môoge ze nôot mir ûit.
Kèk,
en as ge nouw op tèèd te biechte zô't gaon dan hoefde daor nôot
te kome. Op die menier kreege wij onze vùrbereiding, as ik er aon
denk wòr ik nog kwaod op die nònne.
Hoe
dèt bij de fraters ging dè weet ik nie, mar mee 'n bruur van mèn
ging et ôk nie zô goed. Die had en paor weeke vur z'n kemuunie en
zwaore hèrseschudding opgelôope omdè frater Baldewino hùm op de
spulplaots onder et voetballe onderstenbove had gelôope, èn hij
mee zunne kop op enen stèène raomdörpel was gevalle.
Omdèttie
hillemòl van zunne sùssert was had de frater em naor hèùs
gedraoge, en ie zee tegen ons moeder,''legt em mar in bed want hij
zal wel 'n flinke hersenschudding hebbe'', en dè was ôk zô.
En
daorom zee de frater dè ons moeder mèn bruurke mar zelf moes
vertelle hoe 't moes as ge te biechte gaot. En ons moeder die
zee,"Ge gaot den biechtstoel in, en dan gaode op dè
knielbankske zitte as ge aon de beurt bent, en dan vertelde wè ge
verkeerd het gedaon en dan heurde et verder wel."
'n
Paor daoge vur z'n kemuunie was ie zôver behippert dèttie mee
d'aander kènder nòr de kerk kon om te biechte. Toen ie thèùs
kwaam vroeg ons moeder hoe dèt was gegaon, goed zèètie, mar ik
heb gin meens gezien in dieën biechtstoel. Hij was op z'n gat op
dè knielbènkske gaon zitte, had gezeej wettie te zegge had, en was
wir ûit den biechtstoel gegaon.
Hij
had dus wel gedaon wè ons moeder had gezeej, en toch wôssem wir
terug sture, mar vòlges onze Pa was 't zô wel in orde. M'n bruur
heeget nog dikkels moete heure.
En
of vruuger alles beter was as nou? dè maag ieder vur zich
èùtmaoke.