Mèn
êêrste naachtmis
De
tèèd van kersmis komt er aon, dè ziede in elke kraant;
Veul
duur diners en brunches, kunde rêservere'in elk resteraant.
Zôô
moete in de moderne tèèd oew Kersmisfist gaon viere ,
Vurral
hêêl sjiek mee veul bestek en glaoze wèèn versiere.
Unnen
bôôm die kan er nog wel bij, en ôk desnôôds 'ne kerstman,
Mar
waor 't allemol om gao, daor merkte nie zô veul van.
As
ik dan denk aon vruger, aon mènne kèndertèèd,
Hoe
wij toen Kersmis vierden, dan vuulde toch wel spèèt.
Vur
't irst mee naor de naachtmis, dè was iets hèèl apparts toen,
Ge
wiest nie wetter kome ging, of wègge daor moest doen;
In
't holle van de naacht oew bed ùìt in de kouw,
En
nuchter naor de kerk toe, dè was iets nuuws vur jouw.
We
waren al hèèl vruug gegaon, zô dè we 'n stuultje han,
Want
aanders moeste blèève staon, en 't duurde schêên't hèèl lang.
Onze
Pa,die zong in 't kerkkoor, iets van gegloriaans,
Zô
ha'k geheurd dèttie toen zèè, tegen onzen ôôme Fraans.
In
de kerk daor stond 'ne stal, mee bilde lèvesgrôôt,
Ik
kos 't goed zien, want ik zaat naost de kemèèl z'nen aachterpôôt.
't
ôrgel spulde kerstliekes, wij zonge mee 't jongeskoor mee,
Van
wij komen altesamen, en op aarde alom vree.
En
toen 't begon kwaam de pestoor, mee hêêl veul persenèèl,
Drie
here en veul mis dienèèrs, 't was 'n schôôn gehèèl.
Ik
docht toen nog:mee zôveul man, dan zal't wel gauw gedaon zèèn,
Want
nao aflôôp ha ons moeder gezee, dan ààte wij kenèèn.
Mar
toen begon 't kyrië, ik denk wel tachtig keer,
Irst
de soliste.en daornao mee ammol saome wêêr.
Mar
dè't lang zô gaon duure, dè konde toen al zien:
De
pestoor ging tèlkes zitte, vur 'n minuut of tien.
En
toen begon 't gloria, toen was 't himmôl raak:
't
Lêêk wel net 'n donderbui die in de kerk opstaak.
't
Daoverde dur hil oew lèèf, al dè gegloriaans,
Ge
zôt er van gaon lôôpe, mar daorveur krêêgde nie de kaans.
IK
zaat daor zô te kèèke naor 't kiendje en de schaope,
En
docht as 't un echt kiendje waar, dan kon ie zô nôôt slaope!
Zô
ging dè toen nog hèèl lang deur, en ik krêêg steeds meer kouw,
Verwarming
han ze toen nog nie, m'n haande wiere blauw.
Toen
eindelijk nao 't krûiske iederèèn naor hûis kon gaon,
Waarde
blij dè's moeder thûis 'n wèèrm knèèn ha staon.
En
mee de ribbels in oew knieje van dieje riete stoel,
Hadde
toen toch veul meer as nou:'n echt Kersmisgevuul.
Unne
Zaolige Kersmis!
|