Vruuger
was onze Pa bij de herremenie, bij Capelle St.Jan. Daor spuldenie op
de tuba, want hij hield van meziek en was wegge noemt 'nen
opgerùmde meens. Ze ware thèùs bij Pas Buiten. Ze repeteerde daor
elke week 'nen aovend en nao de rippetitie rippeteerde ze aon de bar
nog efkes mee êên haand en 'n glòske.
Aaf
en toe gave ze 'n concert op de kiòs in 't Willeminapark, of op 't
Kùrvelplein of den Besterd. Asse 'n concert gave in 't
Willeminapark môôgde nie rondlôôpe onder 't speule van de meziek.
Daor liep toen meer blauw rond as naa in hil Tilburg. En zònne
pliesie hoefde mar te kèèke en dan blêêf iederêên staon.
Ze
ginge òk wel es 'n sirrenade brenge as er bij êên van de leeje in
de femilie 'n gouwe brùlloft was' of 'n aander grôôt fist. Dè
hebbe ze òk gedaon toen onze pa en ons Moeder zilvere brùlloft han.
Ok
ginge ze aaltij Sientereklaos inhaole bij de piushaove, en dan
bròchte ze'm naor 't gemintehèùs; wij ginge dan staon te kèèke
bij de vishal op 't willemsplein. Ik heb òk wel es bij 't standbild
van Mgr. Zwijsen op zunne schôt gezete as ze d'r langskwame.
En
in de Maaimònd ginge ze den irste zondag dauwtrappe, dè wil zegge,
dan ginge ze te voet naor Den Bosch, mar dan ging ik nie mee.
Dè
was hêêl vruug en onderweeges maokte ze iederêên wakker mee d
're meziek. Mar dè vond niemand èèreg want dè was ter ere van 's
lief vrouwke van Den Bosch.
In
d'n ôrlog môôge ze hillemòl nie op straot kome (ùtrukke noemde
ze dè ). Onze Pa oefende dan thèùs in z'n êêntje, hij zaat dan
irst van dè meziekpepier de milledie te zinge, zôô van tara, ra
ra ra, tara ra, en dan op z'n instrement. Wij mochten dè òk wel es
prebere, en wij spulden toen al zô vloeiend detter in de kortste
kere ôn alle kaante 't waoter ùtliep van al dè geblaos.
D'r
was iets wè ik toen nie snapte. Mee van 't aaw in 't nuuw, dan was
er bij ons in de straot om 12 uur 'n drukte van belang, van die
grôôte lummels die dan mee kerbiet en 'ne wasketel 't ouwe jaor
wegschote, dè knalde verschrikkelijk hard. Mar onze Pa, die stond
dan aachter in den hof op z'ne tuba te blaoze:wien Neerlands bloed
door d'aderen vloeit. Laoter, toen ik de tekst van dè lieke kende,
toen begrêêp ik 't:dè was onze Pa z'n protest tege d'n bezetter.
En hil de buurt môôg dè weete, bij elk bezet nuuwjaor opnuut.
Nao
den ôrlog krêêge ze van d'n beschermheer (unne
wollestoffefabrikaant) uniforme, mee van die kopere knèùpe, die
vur ieder optreeje gepoetst moesse worre. Onze Pa prebeerde mèn zô
gek te krèège om as tambour-maitre mee zônne stok te gooie, en
dan moes ik ôk zo'n pak aon. Mar mee 't oefene thèùs sneuvelde er
van alles, dus dè ging nie deur.
Kort
daornao had ie wir wè aanders, toen zeetie: we krèège van den
beschermheer 'nen mascot, en daor moete we nog iemand vur hebbe om
mee te lôôpe, dès wel iets vur jouw. Ik was toen 'n jaor of
virtien , vèftien, denk ik. Mar toen ik heurde dèdieje mascot 'nen
bok was mee van die grôôte gekrulde hôôres, bedankte ik toch vur
de eer. As jong meske zaag ik mèn al lôôpe mee diejen bok en mee
't zot Wimke, want die liep ôk aaltij mee.
In
dieje tèèd beslôôt ik om bij 't tonêêl te gaon, dè deej ik
toch liever, mar dès wir 'n hêêl aander verhaol.
En
aaltij as ik 't lieke heur van "herremenieke, ik zie oe toch
zô gèère", dan denk ik aon alle plekskes
in
Tilburg waor we dank zij de herremenie veul kwamen.