WENTERLIEKE
Over
witbevrore waaie
schent
waoterig een wenterzunneke,
een
wenterwaoterzunneke
over
witte waaie schent.
As'ne
grôôte glimlaach
op
'n dooi gezicht
schent-de
wenterwaoterzunneke
over
witte waaie.
't
Wit dè't lèèft
onder
dè wit,
en
dè-die waaie
ôôt
wir zulle bloeie
en
de koeie
d're
thöös wir zulle zèèn.
Durrem
laacht de wenterzunneke,
dèe
wenterwaoterzunneke
op
die witte waaie,
omdèt
dè wit.
DE
BEUM STON IN DE RIJ
De
beum ston in de rij -
ontblaoierd
dur de wend en wochtend op de wenter.
Zôô
op 't-ôôg lèèk 't daormee vurgoed v'rbij,
mar
wie goed kikt, die venter
al
de knoppen-aon, vur 't vollegende vurjaor.
En
as ge dan denkt, hoe dikkels dè-die beum
zôô
al van jaor totjaor zen vurtgegaon,
dan
krèède wir vertrouwen-in 't bestaon.
VERGISSING
Dè's-ze,
dochtie,
en
hij verschoot-'rvan
Mar
ze was't-nie
en
hij bleef vrij man.
DIËLEKT
De
taol die ik thöös leerde
hee
veul meer klaank en veul meer kleur
as
die, die ik daorbööte heur.
Mee
die taol w'rdeerde
veul
gemakker en mee veul meer akkeraasie
wegge
liefhet, wegge gèère ziet,
en
verklaorde oe verdriet
mee
veul meer konfedaansie
as
mee de taol van de kraant
en
van de tillevisie. - ABN
hiet-die,
mar 't gevuul van men
dè
is nie algemeen en straant
vur
iederêên öt-te roepen - op de straot
(dè's
vur men en-'nen enkele kammeraod).
VERLEGE
Toen
ge de meense taol gaaft god,
toen
dochte-ge zeker on-'nen dichter
die
z'n èègen-op jou en op z'n hart verlot
en
zôô, as-'ne scher'prichter
de
jöste tôôn onslao.
Mar
hedde ôk gedocht on men -
heurde
nie hoe dè'k mee taol omgao
as-'n
pèèrd mee-'n vulpen.
Witte
nie dè'k-'t nie gezee kan krèège,
hoe
veul dè'k van d'r houw,
en
dè'k alleen mar verlèège
kan
zitte kèèke nor d'r blauw-
grèès
ôôge en dieë glimlaach
die
d'r verlaaiende lippe bekront.
'Kwô-se
zacht in m'n èèreme laag
en-'k
dur die lippe zuut wier belond
vur-'ne
lofzang die 'k vur heur zààcht zong,
dè'k
mee men borst tege-d'heur gedouwd
-
twee lèèven-in êne wrong -
kos
vuule dè-sè van men houwd
net
zôveul as ik van heur,
en
dè-we wiese dè-we vur'lkaar
as
vur gin aander de deur
nor
't geluk zun zèèn, 'lkaar
begrèèpend
zonder die taol
die
gè zô ongelèèk verdilde
en
die öt menne mond mar schraol
nor
bööte komt. - Wilde
dè-nie
geve, god?
NÒJAORSAOVEND
As
d'n-aovend valt
over
de weie waaien
en
de ekkers
waor
de mais al af is
en
naa stront op lee.
En
as de kraaie kaauwen
in
p'rtaaien-in de bôôme
en
de rögt al rot
begient
te stinke;
Dan
houw-ik van dees lèève.
Dan
stao ik gèèren-efkes stil,
Allêênig
op-'n plötske
waor
ik nie wor gaoigeslaon.
Daor
kaauw-ik mee de kraaien
en
loei-ik mee de koeie,
en
löster nor-'t geflöster
van
de wend in de leste blaoier
die
nog nie gevalle zen.
Dan
vuul-ik dè-ik thös zèè
in
dees wèèreld, dè-ik
gin
kèèker en gin kritikus
en
ôk gin gaast nie zèè,
mar-
hoofdrolspeuler die
dees
lèève maag meebelèève.
En
dan houw ik van dees lèève.
|