Ineke Broeckx (27-6-1953) erfde haar
taalgevoeligheid van beide ouders, maar ook haar oma
had de eerste zes levensjaren een grote invloed op
Ineke's 'taalopvoeding'. Toen ze op het 4e gymnasium
zat noemden leraren en medeleerlingen haar 'de
neerlandicus' van de klas'. Vooral haar leraar
Nederlands, de heer Franssen, stimuleerde haar iets
te doen met deze gave; zijn motto was: 'als je wilt
schrijven, gewoon schrijven, al hou je maar een
dagboek bij'. En dat heeft Ineke tot op heden
gedaan. Haar dagboeken worden nog steeds dagelijks
aangevuld. Na anderhalf jaar psychologie
gestudeerd te hebben en een jaar pedagogische
academie heeft ze acht jaar lang
cultuurwetenschappen gevolgd aan de Open
Universiteit en ook een cursus 'Tekst en effect'.
Schrijven is Ineke's
hartstocht gebleven. Sinds vele jaren schrijft ze op
CuBra, heeft ze gepubliceerd in het letterkundig
tijdschrift Leydraden en schrijft ze sinds 1989 in
diverse wijkkranten, een goede leerschool voor het
schrijven over zeer diverse onderwerpen.
Ze werkt met veel
plezier voor CuBra. Haar invallen en observaties
noteert ze in haar 'ideeënmap', een lijvig geheel
dat ze openslaat als ze aan het schrijven gaat. Haar
interessegebied in haar stukjes ligt voornamelijk
bij 'de tragiek van mensen'. Die tragiek is ze in
haar leven vaak tegengekomen en observeerde ze van
kinds af aan al bij haar ouders die een niet zo
prettig leven gehad hebben. Zij probeert in haar
stukjes door middel van trefzeker formuleren de
subtiliteiten in menselijke verhoudingen in gevoel
en handelen vast te leggen. Dat formuleren is de jus
van het schrijven, aldus Ineke. En af en toe wat
cynisme zet alles op de juiste plaats en in de
juiste verhoudingen.
Haar wens in het schrijven is
om ooit een soort van biografie van een ouder iemand
te schrijven aan de hand van gesprekken en
interviews.