CuBra |
Henriëtte Vunderink Gedichten in het dialect van Tilburg
Uit de bundel kZal van oe blèèven haawe (2007) Tilbörg
Wè hèb ik
tòch meej mèn gebortestad?
Ik hèb en tiental jaoren elders durgebròcht. Ik kon nie wènne, ok al hèk et geperbeerd. Dur heimweej zèè ik tòch wir truggekeerd èn hèb in Tilbörg wir men heil gezòcht.
Tis gin
Berdao èn zeeker gin Den Bosch.
Tis, dòcht ik, in de achste euw ontstaon die plòts, van klèèn gehuchjes òn mekaar gereege. Krêeg pas zen stadsrèèchten in achtienhonderdneege, èn dès dus ok nie iets om naa zo grotseg op te gaon.
Khèb ok om
hil veul kèrken al getreurd,
Naa heurden ik onlangs, èn dè is tòch wèl triest, dè strak ons moedertaol naa ok nòg gao verdwèène dur hil den impòrt, èn dè zok hil èèrg vèène. Dan dènk dè Tilbörg ècht pas zen gezicht verliest.
Mar we zèn
wèl frêet op onze Willem tweej.
Èn we hèbben
onze krèùkezèèker tòch,
Èn... et broodje Jantje is wir trug èn dè is fèèn. Altaans, dè hèb ik in de kraant geleeze, èn dès meschient dan iets waor wij wir trots op kunne weeze, waor aandere wèllicht sjeloers op zulle zèèn.
Mar wòr ik dur enen bèùtesteeder soms wèl es getèst. Èn zittie hil verveelend oover Tilbörg dur te zaoge, dan wòr ik kaod: ik kan dè nie verdraoge, èn zèg dan nò en tèdje "Och meens, krèèg tòch de pèst!"
Ik hèb tòch iets meej Tilbörg èn dè is gin schaand. Ik kan er zèlf soms ok wèl oover maawe. Tòch zal ik aaltij van der blèèven haawe. Et is vur mèn: de schonste stad vant laand.
Zoas ik et as kèènd belèèfde.
Ast Maaj was môoge we meej ons moeder nòr de Hasselse kepèl. Der viel dan aaltij wèl wèd aaf, dus wij wilde wèl. Aachter de Rôoj Panne deur, langs en waaj vol booterbloeme èn en hèg meej mölders, ge heurde ze steeds zoeme. Dan kosseme in de vèrte die kraom meej snoep al zien èn... "Nèè", zi dan ons moeder: "Ge moet dè irst verdiene." Dus wij nòr de kepèl èn ik wil nie ooverdrèève, mar et rôok daorbinnen ècht nòr ongewaase lèève.
Kwaar nòg
mar nèt gòn zitte Ik wies wèl
dè dè zondeg waar,
Omdè ik bij dè bidde men gedaachte nie kos haawe, keek ik es nòr booven èn daor ston de Lieve Vrouwe meej op deren èèrm et kiendje: et was en bild van stêen, mar et lêek wèl òf et lèèfde toen de zon nòr binne schêen. Ik waar ineens tetaol van slag toen ik dè zaag gebeure. Toe traone toe bewooge kêek ik mar steeds nòr heur èn… "Òhh, wè zèède Gij tòch schôon", zuchtten ik verwonderd. Èn toen spraak Onze Lieve Vrouw:
"Óch, bénde tòch bedonderd ! dè klêed hèk al wèl honderd jaor, die stòf is kèùs versleete, de mòt die heeter ooveral hil stukken ötgebeete, èn meej nen ikken èn ene gij ist wir gerippereerd, èn toen ze et klêed gewaasen han, ging et himmòl verkeerd. Mar goed, gij hègget nie gemèrkt dus laoteme et zôo mar haawe."
Toen ik wè bekoome waar èn meej men haand gevouwe zôo nòr Maria kêek, toen dòcht ik : "Zak et waoge?" èn ik zi:"Lief Vrouwke, ik zo oe gèèr iets wille vraoge. Hoe vènde Gij dè bidde naa, dè etzèlfde hil de tèèd, ròkte Gij daor ok oew konsetraasie soms bij kwèèt?" Ze zi: "òch, haawter oover op, aaltij mar dè zeure, èn honderdduuzend keer per dag etzèlfde moete heure. Kha liever dèsse en möpke spulden op en môonieka, èn dan nie vur de hèllege Maagd, allêen Marie mar, ja".
Ik dòcht: "As zij zôo zèlf ok dènkt, wè maok ik me dan druk, dan zal et wèl gin zonde zèèn, dan hèk alwir geluk. Èn ik zi: "Marie, eej, löstert es, kmaag strak daor bij die kraome van ons moeder iets gòn kôope, ik èn men zusje saome; nou weet ik nie wèk kieze moet, hèdde Gij soms en iedeej?" Ze zi: "kopt mar wè et lèkkerst is, ik snoep wèl meej jou meej."
Naa hak mene mond vurbijgepròt, nou moes ik ok nòg dêele, wè stom, hak naa mar niks gezeej, kha liever tòch enen hêele. "Mar", zik, "verbild oe, dèk gao kieze vur ne zuurbòl òf ene spèk, èn ik lèg en stuk daor vur jou neer, vènde dè dan nie gèk?"
Ze laagde me knipôogend toe èn dè hèk ok gedaon. Èn toen zaag ik ons moeder plòts van dere stoel opstaon. Ik ha gin tèèd mir, nèrges veur, kwo bèùte nòr die kraom. Ik riep allêen nòg èfkes ons Lief Vrouwke bij dere naom.
Tèùs krêeg
ik nòg en komplemènt,
Saome
We deeje
leuke dinge saome.
We deeje
saome leuke dinge.
We deeje
leuke dinge saome.
Wè din we
leuke dinge saome:
De Pestoor
Eens in de
zoveul tèèd
Hij liep dan
nòr de goeje kaomer
Dan liep ze
nòr de schouw
"Èn..., hoe
ist meej oewe man?" Ons moeder had al gaaw et rôod op der kaoke staon. "Gao mar speule", zisse, èn dan moese wij wir gaon. Nie dè wij der ok mar êen woord van begrêepe, mar ons moeder zo wèl nie vur niks ons nòr bèùte rêepe.
"Drinkt ie nie te veul? want dès zondeg tòch vur God", heurde we hum nòg zègge, jao et kwaam ècht öt zene stròt. Terwèèl, òf hij naa smèèreges kwaam òf smiddags nò et eete, hij aaltij sneevel luste, ok de segaar wier nôot vergeete.
Èn van die
klantjes had ie er
Èn saoves
vur et nòr bèd gaon Èn smèèreges
bij de mis doen
Èn ons moeder, ok nie mis, zi: "wèl meneer pestoor, as dè ècht zondeg is, dan zie jouw ziel, dènk ik, nòg zwarter as oew knupkesklêed, dan zok mar gaaw gòn biechte", èn toen had ie et niemir brêed. Hij rêes zen èègen öt de stoel èn is toen wèggegaon. Ons hèùs heetie van toen af aon nie veul mir òngedaon.
Mene listen biecht
As ge en jaor òf zeuve waart, èn oew kemuunie had gedaon, èn dus bij de grôote heurde, dan moeste vort te biechte gaon. Mòndeleks gingd oew zonde belijde in den biechtstoel, en gescheide van de zondaor zaat de priester in zen hòk, die, as hij de biecht ging heure, dan en schöfken oopetrok, om te löstere dur et roster wègge had verkeerd gedaon. Èn dan liete oew rij-ke heure òn pestoor òf kappelaon. Hij gaaf oe dan de abseluusie èn nò en oefening van spèèt èn vur straf drie weesgegroetjes, waarde al oew zonde kwèèt.
Kzi aaltij dezelfde foute, dikkels hèb ik daor gejokt. Mar op et list zik: "Ik hèb gelooge", èn dan wast wir goedgemòkt. Wè me nòg is bijgebleeve, me mènnen òjem hòst ontnaam, dieje lucht van ongepoetste taanden èn zwêet, die dur dè roster kwaam. Kging aaltij
aachteroover hange
Ik zal zon
twinteg jaor gewist zèèn,
Hij schôot
meej zene kòp nòr veure: "Èn gin sèks
dus vur et trouwe,
Ik begos
genoeg te krèège
Ik weet nòg
hoe ons moeder,
|