|
Berry
van Oudheusden
'Cha-
cha- cha.
Qua levenservaring ben ik
van na het biechten en van na Woodstock. Ik ben dus minstens tien jaar te
laat geboren en loop rond in een wereld die al even de verkeerde kant op
draait. Maar ik ben wel precies op tijd als Monique bij mij in de
havo-klas komt. Zij is mijn achteromkijkmeisje omdat ik het niet kan laten
om bij elke les een paar keer naar haar om te kijken.
Monique komt uit Hilvarenbeek en dat is het enige dorpse aan haar. Voor de
rest is ze chiquer dan de meeste meiden: strakke truitjes en broeken, een
dialectloze tongval, ze ruikt lekker en heeft geweldige tieten. Maar als
we met zijn allen in het weekend gaan stappen dan gaat ze nooit mee.
Monique heeft niets met cafés.
Gelukkig ben ik ook van nog net tijdens de dansles want op een bepaald
moment vertelt Monique dat ze wel zin heeft om de rumba, tango en foxtrot
onder de knie te krijgen. Ik denk, als dat een reden is om jou in het
weekend te ontmoeten dan wil ik best die tronies van mijn vrienden
trotseren als ik ze vertel dat ik voor goud ga. En zo geschiedde: Berry
speelt Fred Astaire.
Ik koop een strakke broek, sambaschoenen, een glimmende blouse en after
shave. Thuis voor de spiegel probeer ik iets te doen aan mijn tongval en
oefen alvast het vasthouden van Monique. Elke spiegeling eindigt met een
vochtige plek in mijn onderbroek.
Al bij de eerste les bij dansschool Michielsen besef ik dat de zaken
anders gaan dan ik had verwacht. De jongens en meisjes worden gescheiden
en moeten aan weerszijden van de dansvloer gaan zitten. Op het commando
van mevrouw Michielsen moeten de jongens de meisjes ‘vragen’ als ze
een oefening heeft aangekondigd. En verdomme, elke keer ben ik te laat en
staat er al een droplul bij Monique.
Er is één droplul die het speciaal op haar gemunt heeft en zij op hem,
want na drie lessen ziet ze me niet eens meer staan. De meiden waar ik het
mee moet doen stinken uit hun bek, hebben klamme handjes of geen gevoel
voor ritme. Ik kijk over hun schouders naar Monique die de sterren van de
hemel danst met haar trekdrop.
Ik heb het al snel gehad met de rumba en cha-cha-cha want ik heb niet één
keer met Monique gedanst. Bovendien is er een meisje dat het op mij heeft
gemunt. Ze ruikt best lekker en danst als een tierelier maar heeft ook
één probleem: geen tieten. Ik besluit om te stoppen.
De tijd daarna kijk ik voor straf niet meer om naar Monique in de klas.
Als ik per ongeluk toch omkijk, dan zit zij altijd net in haar agenda te
bladeren of heeft ze een interessant gesprek met die trut naast haar. Maar
ik ben een volhouder. Michielsen kan wat mij betreft opdoeken. Ik ga weer
met mijn vrienden naar de toverwoorden Spoel, Batoeka en Extase. Er wordt
weer ouderwets geblowd, de politie neemt weer ouderwets mijn brommer in
beslag en ik ben weer ouderwets na elk weekend een lopend lijk.
Op een avond komt mijn moeder zeggen dat er een meisje aan de telefoon is.
Als ik de stem van Monique hoor begin ik spontaan te trillen. Ze zegt dat
ze me gemist heeft op de dansles. Of ik boos ben? Ik speel het ‘waarom
denk je dat’ met verve. Monique zegt: ‘Ik weet dat je verliefd op me
bent maar ik weet het niet, maar ik weet wel dat we samen kunnen dansen en
die jongen die me steeds vraagt kan niet dansen en toen dacht ik, ik bel
Berry want ik weet dat we voor brons kunnen gaan, misschien wel voor
goud…’.
Die vrijdag sta ik weer bij de dansschool. Ze zei duidelijk dat ze goed
met me kon dansen terwijl we nooit samen hebben gedanst. Dus ze is wel
verliefd op mij en durft dat niet te zeggen. Monique is een beetje in de
war en ik begrijp dat want ik weet hoe het is…
Mevrouw Michielsen geeft opdracht voor de tango. Dat is mijn favoriet
omdat de partners dan dicht tegen elkaar gedrukt staan. Ik denk, al
struikel ik over al onze benen tegelijk, ik laat je nooit meer los, hier
komt niks meer tussen. Maar tijdens Malando kijkt Monique net te lang over
mijn schouder naar iets achter ons. Ik gooi mijn beste tangodraai in de
strijd en zie dat ze naar haar dropstengel keek, die met een blonde stoot
staat te dansen. Zijn wang en die van de blondine zijn plat tegen elkaar
gedrukt, en met een leep oog kijkt hij onze kant op. Monique sleept ons
met ferme passen naar de overkant van de dansvloer, legt haar hoofd op
mijn schouder en drukt haar nagels in mijn rug. Ik denk: nou heb ik je,
zoute drop! Berry en Monique!
Night Fever,
Night Fever…More than A Woman…Olé Guapa!
Na
een paar seconden voel ik een lauwe traan in mijn kraag lopen.
|