DE
POSTBODE VAN DROMEN*
droom
me
de
tijd
het
beboste verleden
groen,
blauw, geel
de
aarde.
droom
me
de
tijd
de
twee ogen
de
twee sterren
die
verlichten
de
duistere wegen.
droom
me
de
tijd
het
raam van een oog
in
de zee van mijn hoofd.
droom
me
de
tijd
de
stenen
kunnen
baren
de
mooiste bloemen.
wie
is deze mens?
wie
is dat lijden?
Geef
me je naam
Haast
je niet naar de bergen
geef
me je hand
haast
je niet naar de rotsen
geef
me je diepste zin
haast
je niet naar de wolken
geef
me het parool van dromen
haast
je niet naar de toekomst
de
goden zijn
ver,
ver van de aarde
de
goden zijn
in
de steunpilaren van tempels
vervallen
gevallen
diep,
diep in de aarde.
droom
me
de
tijd
open
ben ik als een zee
vaar
met je cadans
op
de zee van mijn ogen
in
de ondergrondse riviertjes van mijn hoofd.
droom
me
de
tijd
dief
van momenten
de
eenzaamheid in de drukte.
droom
me
de
tijd
de
ogen
de
twee hemelen in mijn hoofd
die
nu, hier
in
de stilte regenen.
droom
me
de
tijd
in
twee hemelen in mijn hoofd
breek
de dageraad
van
een morgenrood.
droom
me
de
tijd
zonder
haar borsten
ben
ik een verloren ster
lichtloos
raamloos
naamloos.
wie
vangt
wie
voedt
wie
streelt
mijn
woorden.
ze
zijn wees bij hun geboorte.
droom
me
de
tijd
de
zon achter de sterren
kruipt
kruipt
in
de ogen
mijn
hemelen.
*
Voor Pablo Neruda en Massimo Troisi
BEVEL
VAN LIEFDE
zonder
lucht
benauwd
in rouw gedompeld;
alstublieft blijf wakker
niet het kapitaal,
noch de arbeid noch het werk
niet het ding
jij, een mens is mijn waarheid
blijf in naam van liefde wakker
zelfs tot de andere kant van
de wereld blijf wakker...
|