Hij
is zuvventig en nie gróót.
Hij
gift z'n briefte af, makt wennig próót
en
kûirt 'n hukske in. Het digitaal potlóót
hengt
al nètjes kloor oan ‘n koort,
mar
de gurdène kèke wè blóót.
Hij
vouwt 't dichtgeslage pepier gróót:
hallef
vol li 't pasgeschildert boort.
's
Efkes kèke: wie wilder in de previnsieróót?
Tja,
dè zender wer 'nen hille stóót!
Hij
stut al mee op 'nen auwe kammeróót
van
vruger bè hum uit de stróót.
Och,
't waar altet al 'ne dimmekróót.
Hij
makter vast 'n runtje róót .
en
kekt dan wijjer. Sapperlóót:
de
vrimdighed slut ‘m uit ’t lóót.
Gelukkig:
toch nog ‘ne bekende klóót,
want
d'n dieje leerde ojt nog vur pilóót,
nou
zittie zeker vol sp-zóót
of
wil ie zó wè gruunder bróót.
't
Mag van hum: wer iemes uit de nóót.
D'r
wille ôk vrouwe in dieje róót
zietie
dan: 'n enkele skön stóót
stu
te pronke. D'n huuw'lijksbóót
is
dik te eng. Akkoort, akkoort,
‘ne
kniesoor die zich dooroan stoort.
Hij
léést wer dur, krapt 'ne skauwer blóót
en
kleurt int zesde rèjke ôk wè róót.
Hij
gi verstôn. Hij wûrt wè kóót.
"Ellef
rèjkes", zin de zuster. Zunne linkerpóót
stikt.
Tuis uitzuke zallie zegge aan z'n móót.
Hij
telt ze noa van klèin toew gróót.
Tis
zat. Onderaan, zó lanks 'ne nóót
zettie
nog 'ne skône lange póót
èn:
"Zet 'm op, mè hil de nèje róót."
Ad
van Schijndel