Ad
van Schijndel
De
twee knûpkes
We
zen wirreltwijt
en
wete van wante.
We
zitte bè vrouwe en durskes
oan
bèj d'r kante.
We
siere liedjes en gezange.
We
zen de twéé
knûpkes
van verlange.
Es
we ligge
ist
krek un zaacht matras.
Niemant
witter wie 't uurste was.
We
groeide same op,
kwikkent
in al d'r gange:
we
zen de knûpkes van verlange.
Onder
ons zuke veul klèintjes
-
dik nog jong - in losse bèntjes
durre
weg int uurste bloeske.
Tis
overbodig zôn hoeske.
Vur
lust en liefde
of
aander aangenaam zeer
moete
ze nog in de leer.
Al
denke ze dèsse al stônne,
't
èchte knoppe is nog nie begônne.
Nee,
dè kumt lôtter,
nô
jorre spiegelbilt, veul skuim
en
nog meer wôtter.
En
mè de leste, volgroeit,
gevurmt
en uitgestoeit
mè
d'èige lijn en kleur
zen
we dageleks in ons nûpkes
want:
wè hen we toch skon knûpkes.
't
Allermiste gôn we blóót
zó
iets bove de middemóót.
Van
hôg tot lig, in alle range,
worre
mure mè ons behange.
We
zen de knûpkes van verlange.
Somwelle
zit un enkelt onderstel
nie
zo lekker in z'n vèl,
en
zuukt - al zalt nie bate
nor
piepskûim of inzetpreparate.
Mar
wè z'n èige nie lut vange,
zen
wij, de knûpkes van verlange.
We
zen wè we zen:
wirreltwijt
en van alle tèje.
Bekekt
ons bèje
héél
ontspanne van wirszèje.
Want
ok al gôn we
lôtter,
un bietje hange,
we
blève
de
twéé knûpkes van verlange.
Ad
van Schijndel, 7 okt.'00