Misschien
dat er even, in het najaar,
nog
onvermoede kleuren in mijn werk verschijnen,
en
dat er buiten al die oude lijnen
nog
een frisse scheut ontstaat, zo hier en daar.
Want
altijd zijn er wel vergeten dagen
-
goed begonnen – die zo halverwege bleven steken,
die
ik nu in veel rijker olie los kan weken,
en
die toch, wat laat, om een einde vragen.
En
verdomd, wat ergens vaag ooit was begonnen,
zingt
nu vernieuwd als een Madonna
vol
extase door mijn kop naar buiten.
En
onverwacht beslaan de lege ruiten
van
felheid, veel open donker rood en gezang
en
duurt mijn herfst weer heerlijk lekker lang.
Ad
van Schijndel, 19 nov. ’01
|