Natuurlijk
slaat het blad bruin uit,
en
vallen de laatste druiven
rottend
in de verzopen aarde.
En
dat er nog wat valt te kluiven
aan
zachte zon of stille hoop,
vergeet
het! Tot bittere moes
is
elke wens al lang vergaan.
Maar
als ik in jouw lange roesj
mijn
adem blaas en mijn gedachten
tropisch
langs je huid laat gaan,
oh
Jennifer,
dan
trekt de tijd een nieuwe lijn:
de
najaarsdruiven zullen andermaal
zacht
en zoet en schitterend zijn.
Ad
van Schijndel. 4/10/01 |