De bank is
krek ’n vrouw:
ès jong
durske huppelt ze vur oew uit
en hedder
niks te zuke,
mar amper
wè gevurmd van lijf en leje
ist vrouwke
nie tevreje
vur ze van
oew uurste briefkes
de rèntjes
af hè gesnoept
en mistal
zisse dan héél liefkes:
lôt men
ze mar bewoare,
ik zal ze
wel vur oew spoare,
in mèn
bloeske li oew beste kans.
En wilde
onverwaachs gôn trouwe,
dan wil dè
vrouwke wel mee bouwe,
gif krediet
vur hil oew léve,
vrèjt oew
op mè alterande zooi,
d’r rukske
is van sier vergéve
en ze gif d’r
èige ôllung blóót:
veilig en
verzekerd tot in den dóót.
En mistal
zisse dan héél sjarmant:
ik ben vur
jou, gè bent van men,
en niemand
die dè béter ken
want in
mèn kluis is elke kunning klant.
Soms maak ik
me wellis zurge,
want weet
nie wètter allemol
diejp int
vrouwkes bloeske zit verburge:
ist niks vur
niks en veul vur ‘n bietje?
of kreg ze
zèlf ok ‘n skon rooi tietje
ès mèn
grèj dur nood, fiscus of stomme tilt
op ‘n hoor
noa wurt gevild?
Mar mistal
denk ik: lôt mar zitte,
ik gééf
‘t vrouwke veul krediet,
want al
gôn ik en alleman faijiet,
’t blef
un durske mè vrimde nukke
dè moet
léve van men sôrt krukke.