John Majoie - Voici

Biografische gegevens

Onder redactie van Ben van de Pol

Op de planken - Toneelgroep The Showboat

Nieuwe Tilburgsche Courant - maandag 6 februari 1939

Tooneel

"Het Huis der Mysteries"

Detective-spel in 5 tragediën naar het Amerikaansche boek "The Greene Murder Case" van S. van Dine. Bewerking en regie van Rien van Noppen.

Getrouw aan haar traditie is Zaterdag de Tooneelvereeniging "The Showboat" in de "Souvenir" weer eens voor het voetlicht getreden, thans met een detective-spel getiteld "Het Huis der Mysteries". 't Is het verhaal van een geestelijk gedegenereerde, deftige familie, die - hoewel de verhouding tusschen de leden onderling eigenlijk onuitstaanbaar is - vanwege een zonderlinge testamentaire beschikking, ter wille van een millioenenerfenis, toch gedoemd is vijf en twintig jaar in het familiehuis te blijven samenleven.

In 't huis wordt een dubbele moordaanslag gepleegd en terwijl de justitie zich volop met het onderzoek bezighoudt, volgt nog de eene moordaanslag op de andere met de kennelijke bedoeling de heele familie op één na uit den weg te ruimen en een eenigen erfgenaam over te houden. Wie is de dader? Deze vraag tracht niet alleen de justitie maar ook de toeschouwer voor zich zelf op te lossen, waarbij het hun niet gemakkelijk wordt gemaakt, want per saldo staan er negen personen onder verdenking. Doordat het geheim tot vlak voor het einde bewaard blijft, zit er een groote climax in het verhaal, waarvoor men gaarne over het bezwaar van de wel erg gewrongen eindverklaring heenstapt. Dit euvel komt trouwens in heel veel detective-verhalen voor.

Voor het door de dilettanten geleverde spel kunnen wij slechts bewondering hebben, ook wanneer wij een strengeren dan een bij ons voor liefhebberij-tooneel gebruikelijken maatstaf aanleggen. In Philo Vance (Joost v.d. Pant) zagen we een uiterst scherpzinnig en doortastend detective, die van den beginne af zijn persoonlijkheid op het onderzoek drukte en tegenover wie de Officier van Justitie (Jan Kerstens) eigenlijk een onbeteekenend mannetje werd met wien men een kopje koffie moet hebben kunnen drinken, doch die als ambtenaar van het O.M. wel wat meer energie aan den dag had mogen leggen. Een heel wat krachtiger figuur gaf John Majoie als brigadier bij het bureau van onderzoek voor moorden. Minder beschaafd-intelligent dan de detective was hij toch een speurder met een gezond boerenverstand, die zich niet door praatjes om den tuin liet leiden en op wiens hele wezen het milieu van zijn daagschen werkkring een stempel van grofheid gedrukt had. Vooral ook zijn stil spel verdiende waardeering. Hij moet zich echter wat meer zelfbeheersching aanleggen teneinde zijn verholen plezier om de aardigheid van zijn eigen rol ook voor het publiek te verbergen.

De jongste der Greenes (Willy Heufke) gaf een juist beeld van een neurasthenicus, zooals ook het spel van zijn zuster Sibilla (M. Janssen-van Kemenade) als harteloos, modern meisje met buien van opvliegendheid viel te loven. Den oudste der Greenes (Han Janssen) scheen zijn rol minder goed te liggen. Hij werd heel dragelijk gespeeld, maar miste toch iets aan souplesse en innerlijkheid. De zich veronachtzaamd voelende weduwe Greene (Nel Brands-Taminiau) was wel aanvaardbaar en Charles Mutsaerts gaf een zeer waardige doktersfiguur. Hoewel haar rol niet tot de meest belangrijke behoorde, hebben we toch het sterkst genoten van de aangenomen dochter Ada (Maud Huding). Wat die presteerde vormde één brok leven en bezieling, kortom onverbeterlijk, vooral haar getuigenverklaring over den op haar gepleegden revolver-aanslag. De butler (Broos Dröge) kweet zich uitstekend van zijn niet zware taak en de andere medespelenden (Trees de Beer, Elly Dröge-Goyarts en Wies Kerstens) sloten zich goed aan. Tot zoover de prestaties van elk afzonderlijk. In het algemeen willen we nog opmerken, dat flinke verhooging van het tempo van het geheel de uitvoering nog aanmerkelijk ten gunste zal beïnvloeden.

Hoewel we eenige critiek oefenden - we meenden in dit geval de puntjes wel op de i's te mogen zetten - moet toch getuigd, dat er "im Groszen und Ganzen" op voortreffelijke wijze gespeeld is. Het applaus van het talrijke publiek met de vele bloemen voor de dames en de lauwerkrans voor den regisseur Rien van Noppen waren dan ook zeer op hun plaats.